Nancy, een vrouw van 57, getrouwd en moeder van een volwassen zoon. Bijna 22 jaar werkte ze als manager in een uitzendorganisatie, 50 tot 60 uur in de week. In 2014 kreeg ze te maken met onverklaarbare klachten, o.a. ernstige vermoeidheid, uitvalverschijnselen, concentratieproblemen en depressiviteit. Haar moeder overleed na een kort ziekbed. Nancy kreeg lichamelijke klachten, werd depressief. At en dronk meer dan goed voor haar was. En ze kreeg de diagnose fibromyalgie en wel in zo’n ernstige mate dat ze naar een appartement moesten verhuizen; Nancy kon de trap niet meer oplopen. Klachten gingen op en neer en van werken kwam het niet meer, ze werd volledig afgekeurd. Ze leerde er uiteindelijk mee leven. Totdat ze in 2020 geconfronteerd werd met een doodsbedreiging. 

“Na de doodsbedreiging ging ik malen in mijn hoofd en na een ruzie met mijn man, gooide ik eruit wat er met mij gebeurd was. Eind 2013 ben ik slachtoffer geworden van een overval. Twee jongens wilden mijn tas uit mijn handen trekken. Ik gaf de tas niet uit handen, het werd een gevecht. Uit het niets trok een van hen een mes, maar ik kon die afweren. Toen ik dacht dat het dat was, werd ik onder bedreiging van het mes meegevoerd. We belandden verderop in de bossen, waar ik door beiden werd verkracht. Daarna bleef ik een tijdje liggen, want ik was doodsbang. Toen het hele voorval goed tot me doorgedrongen was, ben ik opgestaan en weer gewoon naar mijn werk gegaan. Ik vertelde wel dat ik was overvallen, maar over de verkrachting zei ik niets. Ook bij de politie heb ik alleen aangifte gedaan van de overval. Toen ik thuis kwam heb ik mijn kleding in de container gegooid en ben onder de douche gegaan waar ik flink heb staan schrobben. Ook mijn man vertelde ik alleen over de overval.”  

“Het is zo raar dat je brein op een of andere manier nare herinneringen wegstopt, alsof het niet gebeurd is. Het uitte zich in andere dingen: ik trok mijn rok steeds naar beneden, reageerde heel schrikachtig, sliep met het licht aan, vermeed dingen. Dat was ik van mezelf niet gewend, ik was nooit ergens bang voor. Dus toen dit naar boven kwam, ben ik hulp gaan zoeken. In eerste instantie stuurde de huisarts me door naar een psycholoog. Ik kreeg daar EMDR, bijna een half jaar, maar dat hielp niets. Ik werd steeds depressiever. In de hoop dat er toch iets moest zijn dat mij kon helpen, ben ik zelf gaan zoeken. Tijdens mijn zoektocht kwam ik terecht op de website van Reinier van Arkel. Ik zag een filmpje over de SITT-behandeling, een meerdaagse interne (groeps-)behandeling voor mensen met PTSS. Ik heb me aangemeld en kreeg een intake bij het psychotraumacentrum (PTC) om te kijken of SITT iets voor mij kon betekenen. Door de Covid-periode werden groepen steeds uitgesteld. Daardoor is er nog een hele tijd overheen gegaan voordat ik echt met de behandeling kon starten.” 

“De SITT-behandeling is een heel proces. Je gaat door lagen heen, dat is onvoorstelbaar. Ik vond het afschuwelijk moeilijk. Ik had me voorgenomen er vol voor te gaan. Je krijgt therapie in een dagelijkse structuur aangeboden, goed op elkaar afgestemd: EMDR, Imaginaire Exposure, psychomotorische therapie (beweging) en psycho-educatie. Na de eerste, intensieve dag was ik helemaal op en dacht ‘ik ga naar huis, ik trek het niet meer’. Maar ik ben gebleven en dat heeft me zo veel opgeleverd. Tijdens vorige behandelingen was het voor mij nog niet duidelijk wat voor mij het ergste plaatje was van wat er was gebeurd. Dat heeft Imaginaire Exposure wel naar boven gehaald. Je kunt tijdens dit traject geen maskertje ophouden, je moet door alle lagen heen, terug naar de ergste situaties. Het is een hele reis geweest, maar die heeft wel mij mijn leven teruggegeven.” 

“Voor mijn gezin had deze gebeurtenis ook heel veel impact. Mensen weten niet hoe ze moeten omgaan met iemand die PTSS-klachten heeft. Heel lastig, maar ook begrijpelijk. En daarom hebben we na de SITT-behandeling anderhalf jaar systeemtherapie gehad. Daar ben ik ook zo dankbaar voor, want het heeft ons huwelijk gered en ons gezin nog hechter gemaakt dan we al waren. Ik dacht dat we al goed met elkaar konden praten, maar het is toch anders wanneer je in een trauma zit, je reageert anders. Je zit daar beiden met een frustratie: de een wist het niet, ‘had het me maar verteld’, met een schuldgevoel dat je partner alles alleen heeft moeten dragen en de ander die iets verschrikkelijks heeft meegemaakt en met een schuld- en schaamtegevoel zit. Het is zo belangrijk iemand in vertrouwen te nemen over wat jou is overkomen, al is het er maar één. Als ik dat had gedaan, was het zover niet gekomen, zowel fysiek als psychisch.” 

“Het is onbetaalbaar wat de SITT mij heeft gebracht. Er is wel één ding dat ik tijdens dit traject heb gemist; iemand die uit eigen ervaring dingen vertelt, een ervaringsdeskundige. Iemand die tegen je kan zeggen: ‘ik heb zelf nare dingen meegemaakt, ik weet wat je nu doormaakt, maar ga ervoor, hou vol, het is het waard!’ Een ervaringsdeskundige die als geen ander begrijpt wat dit allemaal met je doet en die dit traject met succes heeft afgerond. Zelf wil ik graag iets betekenen voor anderen die op zoek zijn naar herstel na een trauma. Er zijn mensen in mijn omgeving die ook veel hebben meegemaakt, die ik met raad en daad bijsta. Wat ik merk is dat mensen vaak nog in het gevoel van schuld en schaamte zitten. Het is belangrijk dat je erover kunt praten. Daarom ben ik heel blij dat ik door mijn verhaal te vertellen mijn bijdrage kan leveren. We moeten hiermee uit de taboesfeer. En als ik er maar één iemand verder mee kan helpen, is mijn missie geslaagd.”