Mark
Al vanaf het begin van onze relatie merkte ik dat Mark worstelde met dingen uit zijn verleden, maar was het nooit een issue. Pas toen onze dochter werd geboren zag ik de spanning bij Mark oplopen. En toen 2 jaar later onze zoon werd geboren leek het wel alsof hij de druk niet meer aankon.
Het leek wel alsof hij niks meer uit handen kreeg, trok zich steeds meer terug in zijn werk of vissen en kon ook vanuit het niks heel boos worden. Hierdoor ging ik doen waar ik goed in ben, zorg dragen.
Zorg voor onze kinderen, het huishouden en ik probeerde Mark te ontzien zodat hij niet boos op de kinderen zou worden. De kinderen gingen steeds meer op mij leunen, waar Mark zich dan weer rot onder voelde. Dit is zo geleidelijk gegaan dat ik de afgelopen jaren mezelf volledig ben kwijt geraakt.
In de systeemtherapie ben ik gaan inzien dat we daarmee samen een patroon in stand hielden. Het mezelf wegcijferen voor anderen is iets wat ik als kind al thuis geleerd had en nu alleen nog maar deed.
Samen hebben we geleerd hierover de communiceren en ons gevoel te delen. Ik spreek nu meer uit hoe ik me voel en wat ik nodig heb, ook al is dat soms voor Mark lastig. En Mark heeft geleerd meer te vragen en te overleggen waardoor we het als ouders nu echt samen doen. Dat was voor de kinderen even wennen, maar ook gaat nu erg goed.
(Mark is een gefingeerde naam)