Esther

Esther is een vrouw van 50, alleenstaand en moeder van een tienerzoon. Een autonome vrouw die veel in haar mars heeft, met een goede baan. Het lukt haar allemaal. Maar ze zit niet goed in haar vel. Ze heeft zich vaak afgevraagd waar de kern van haar probleem zit. Altijd is ze stoer en sterk naar de buitenwereld. Maar haar eigen grenzen aangeven is moeilijk, omdat ze zo is opgegroeid en ze gedurende haar leven veel heeft moeten incasseren. Tweeënhalf jaar geleden haalde een ernstig incident haar zo onderuit, dat ze besloot nu echt voor zichzelf te kiezen.

“De aanleiding dat ik in behandeling ben gekomen, is het moment geweest dat het helemaal misging tussen mij en mijn ex-partner (niet de vader van mijn kind). En dat is verschrikkelijk uit de hand gelopen: hij heeft mij mishandeld, verkracht en geprobeerd te wurgen. Er was al sprake van fysiek geweld, maar ik kon me staande houden. De verbanden met het verleden kwamen naar boven en toen ging ik me afvragen ‘hoe kan het toch dat ik dit steeds accepteer?’ En nu weet ik dat ik op een zelfde manier reageerde als ik vroeger deed als kind. En hier zijn voor mij de kwartjes gevallen. Ja, dat heeft me heel veel inzicht gegeven en dat is belangrijk, want dan ga je dingen herkennen en kun je gedrag gaan ombuigen. Je kunt opnieuw gaan voelen. De balans komt terug in je gevoelsleven.”

“In mijn jeugd heb ik seksueel misbruik, verwaarlozing en mishandeling meegemaakt. Ik had een moeilijke verstandhouding met mijn ouders, een manipulatieve moeder en een zeer gewelddadige, agressieve vader. Mijn ouders vergaten me vaak, ze kwamen er dan uren later achter dat ze me ergens vergeten waren. Als klein meisje heb ik mijn broer gevonden die een zelfmoordpoging had gedaan. Heel heftig. Het hield allemaal niet op toen ik wat ouder werd. Mannen die aan me wilden zitten: leraren op school, mijn eerste baantje. Het is een soort thema dat iedere keer terugkwam. Op een gegeven moment ben ik weggelopen, omdat ik voelde dat ik weg moest. Het waren moeilijke tijden waarin ik bijna niets te eten had en ik niet wist waar ik moest slapen. Het is altijd onveilig geweest. Ondanks dat ben ik doorgegaan met mijn leven. Het is me gelukt school af te maken en op eigen kracht een universitaire opleiding af te ronden. Dus er is ook al die tijd iets heel sterks in mij geweest, een sterke drang om te overleven. En dat hielp mij ook door al die dalen heen.”

“In de loop van de jaren heb ik al wel therapie gehad. Maar de ene keer was de hulpverlening succesvol en de andere keer werd mijn vertrouwen erg op de proef gesteld. En mijn vertrouwen was al niet zo groot. De laatste keer dat ik hulp had gezocht, was het zo’n drama geworden. Daarom besloot ik dat ik hulp wilde die bij mij paste en waar ik zelf de regie zou kunnen houden. Daar had ik mijn zinnen op gezet. En zo ben ik zelf op het spoor van het Psychotraumacentrum gekomen. Ik wist wel wat een posttraumatische stress-stoornis (PTSS) was, maar ik had dat nooit zo met mezelf geassocieerd. Toen ik bij het PTC kwam werd al heel snel uitgesproken dat ik complexe PTSS had. Ik kreeg een mannelijke therapeut. ‘Hoe kunnen ze dat nou doen’, was mijn eerste reactie, omdat ik zoveel gewelddadigheden met mannen had meegemaakt. Tijdens het eerste gesprek hebben we daar uitgebreid over gesproken. Ook bij mijn therapeut leefde die vraag. En dat voelde bevrijdend. Het liet mij zien dat er ook mannen zijn die wel integer zijn. Het werkte voor mij helend, want mijn beeld van mannen klopte niet.”

“Tijdens de behandeling vertelde ik hem over een periode in mijn studentenleven waarin ik werd gestalkt. - Het is bijna een film. Ik moest onder politiebegeleiding naar de universiteit. Alleen naar buiten kon niet, dat was te gevaarlijk. Uiteindelijk hebben we een val opgezet om hem te pakken. Hij werd veroordeeld en opgeborgen. Maar daarna begon het voor mij, want ik durfde niet meer zo goed alleen naar buiten. En ondanks behandelingen toen, is de angst altijd gebleven. - Mijn therapeut stelde daarop een EMDR-behandeling voor. Zo gezegd, zo gedaan. Maar voor mijn gevoel was de behandeling niet succesvol, het lukte me niet dichter bij de nare herinneringen te komen. En toch… een paar weken later toen ik na een gezellige bijeenkomst in de stad laat in de avond naar huis fietste, drong het tot me door dat ik helemaal niet bang was onderweg. Normaal gesproken zou ik goed om me heen kijken, opletten wat er allemaal gebeurt. Maar dat kwam niet, en dat hoefde ook niet. En dat 30 jaar na die heftige periode. Dit was zo wonderlijk en bijzonder. En dat gun ik iedereen die met angsten rondloopt. De EMDR-behandeling is zwaar en moeilijk, maar heel erg de moeite waard. Het is zo eenzaam als je alleen met je problemen worstelt. Er zit nu een soort gordijn voor de heftige dingen die ik heb meegemaakt. Ik kan er nu aan terugdenken zonder mentale en fysieke pijn.”

“Ik zit nog midden in de behandeling. Dit najaar ben ik ook gestart met de groep Vroeger en Verder, een vaardigheidstraining en cognitieve therapie na misbruik of mishandeling. Samen met mijn therapeut kijken we wat er dan nog verder nodig is. Ik ben er nog niet, maar dat zou ook raar zijn na een leven lang patronen te hebben opgebouwd. Ik zeg dan ook ‘dit is mijn tijd nu, ik kom op de eerste plaats’. Ik ben nu in staat mijn verhaal te vertellen. Ik heb jarenlang geprobeerd een verstandhouding te veranderen door zelf maar te geven en mezelf daarin weg te zetten, want zo ben ik opgegroeid. Door de behandelingen kan ik meer afstand nemen van mensen die proberen je in hun emotie mee te trekken, om je medeverantwoordelijk te maken voor hun gedrag. Ik zit hier weer redelijk stevig en het gaat met stapjes de goede kant op. En dat is het grootste cadeau dat ik hier gekregen heb.”

(Esther is een gefingeerde naam)